Songwriter Abe Partridge heeft geleefd, en dat hoor je in zijn stem. Als ex-predikant en veteraan vertelt hij verhalen als geen ander. Zondag 3 november zie je Abe in een bijzondere en intieme setting: dit concert vindt plaats in de Vulcaan Brouwerij.
Let op: voor dit concert zijn tickets aan de deur alleen met pin te betalen.
Partridge (38) komt uit het zuiden van de Verenigde Staten. De Amerikaan was eerder predikant en militair in oorlogstijd.
Als jonge knul, opgroeiend in Mobile, Alabama, zat hij veel in dekerk. Zijn moeder was kerkorganist en pianodocente. Middels een cassette met het White Album, opgenomen door zijn pa, kwam hij in aanraking met popmuziek. Daarop volgde de punk door en nog later was daar Nirvana’s Nevermind. Abe raakte verslingerd aan de rock.
Echter: geloof en rock ’n roll zijn niet altijd goede maatjes. Partridge verkoos uiteindelijk de bijbel boven de gitaar en dook vol in de bijbelstudie. Die studie was niet zo’n succes, hoewel hij hem wel afmaakte.
Op een regenachtige middag na de bijbelstudie kocht Abe een banjo bij de lommerd op de hoek. Daar begon de liefde voor het maken van muziek. Het geloof werd echter niet afgezworen. Nog sterker: hij vond zichzelf in een zeer strenge, heftige vorm van geloof. Het type waarbij de vrouwen kousen en rokken dragen, tv’s en popcultuur uit den boze zijn en een letterlijke interpretatie van de bijbel werd nagestreefd. Zijn diensten draaiden om uitroepen van vreugde, zweten, zakdoekjes zwaaien en preken met het volledige wezen, week na week de stem verliezend.
Direct na de bijbelschool trouwde de zanger. Man en vrouw verhuisden naar een trailer in Georgia. Levend van een minimumloon uit meerdere baantjes, dit combinerend met zijn werk voor de kerk. Daar kwamen ook nog kinderen bij. Uiteindelijk, op zijn 25e, werd Partridge predikant in Kentucky. Een droom die uitkwam.
Wat volgde was een enorme depressie. De droom was geen droom. Hij zocht toevlucht in muziek van Bob Dylan, Townes, Son House en schreef zelf liedjes. Emotioneel, geestelijk en financieel compleet opgebrand kwam hij op zijn 27e terug bij zijn ouders in Mobile met vrouw en kinderen. Op zoek naar een inkomen, hoop en uitzicht, meldde hij zich aan voor leger en werd uitgezonden naar Afghanistan.
Aldaar realiseerde Partridge dat hij in zijn leven enkel negativiteit had gepredikt en geweld teweegbracht door zijn rol als soldaat. Sindsdien beloofde hij zichzelf enkel de wereld mooier te maken met zijn muziek.
Abe Partridge is, zoals zijn tweede album Cotton Fields And Blood For Days (2018) bewijst, vooral een volstrekt unieke singer/songwriter, wiens liedjes zonder uitzondering de impact van korte verhalen hebben. De instrumentatie is sober, de stem van Partridge heeft dezelfde schuurpapier-kwaliteit als Tom Waits en zijn held is Son House. Negen verpletterend goede nummers. Eén daarvan heeft de fraaie titel: ‘Ride Willie Ride (Or Thoughts I Had While Contemplating Both The Metaphysical Nature Of Willie Nelson And His Harassment By The Internal Revenu Service)’. Partridge is een genie en Cotton Fields And Blood For Days is een plaat die je gehoord moet hebben.
Rotterdammer Michel Ebben heeft eerder dit jaar zijn album, waaraan maar liefst tien jaar gesleuteld is, uitgebracht. ‘Intertia’ voelt aan als een schilderij, laag voor laag opgebouwd. Hij werkte met allerlei artiesten om zijn project werkelijkheid te laten worden. Zijn muziek is sterk beinvloedt door artiesten als Leonard Cogen, Bob Dylan en ook de sferen van Tom Waits zijn terug te horen. Een meer dan waardige opener van de avond.
